W zeszłym roku składając życzenia chciałam Was zachęcić do
pytania: z czym być się obudził, gdybyś tylko z tym za co byłeś wdzięczny
wczoraj. Kto odrobił pracę domową, myślę, że całkiem sporo mógł zyskać. Tamten
czas, nie był łatwy, minął rok zmieniło się dużo i nie zmieniło się nic, bo
wciąż dużo smutku we mnie, innego ale wciąż smutku.
Widzisz i w takich niełatwych czasach dzieją się z Tobą i
wokół Ciebie dziwne rzeczy. Nagle spotykasz mnóstwo ludzi, którzy mają też swój
czas niełatwy. I o ile poświęcasz chociaż trochę siebie na małą analizę tego co
się dzieje wokół, dochodzisz do wniosku, że nie tylko Tobie źle, chociaż nie
zawsze to łatwo zauważyć. No to idąc dalej skoro nie Tobie tylko, to nie jesteś
epicentrum wszechświata i niezależnie od tego jak słabo, to i tak świt
nadejdzie każdego dnia. Ja wiem, że banał i że najczęściej w takich sytuacjach
nie chce się tego świtu ani trochę. Albo wręcz przeciwnie, wyczekuje, żeby noc
upiorna i bezsenna skończyła się jak najszybciej. Banały czasem są potrzebne.
Dlatego w tym roku życzenia i ciepłe słowo chciałam skierować
głównie do tych co czekają na świt albo boją się jego nadejścia. Dla tych co nie
mają w tym roku sił na wykrzykiwanie: NOWA JA - nauczę się języków, pójdę na fitness, wyjadę w
podróż życia. Mimo tego, że jestem specjalistką od zaczynania wszystkiego od
nowa i już przestałam pytać ile razy jeszcze można, za każdym razem poznaję
kolejną odpowiedź. Za każdym razem staję się trochę kimś innym. Starszym, a
przez jakiś czas na pewno starym. Ale najważniejsze, że w tych sytuacjach w
końcu dochodzisz do tego, że to życie po prostu. Że ono takie jest. I już nie
krzyczysz dlaczego ja, bo wiesz, że teraz Ty bo jutro on, a pojutrze ona. Jak
masz tę wiedzę, to już łatwiej, co z tym zrobisz – Twój wybór.
Dedykuję tym co potrzebują codziennej instrukcji. Takiej,
która mówi Ci, że musisz codziennie wstać z łóżka, bo uwierz są okresy gdy nie
jest to oczywiste i potrafią trwać długimi tygodniami, oby tylko tygodniami. Ja
jeszcze wciąż potrzebuję zrobić sobie codziennie „to do list”, iść z nią krok
po kroku, skreślać, wykreślać, na siłę wymagać od siebie. Szczęśliwie piszę ją
już sama i nie umieszczam na niej: umyć zęby, umyć się, zjeść śniadanie. To już
za mną.
Puentując, chciałabym jak na początku, „przeżyła to już Pani
i koniec” ale chyba jeszcze nie koniec i wciąż potrzebuję instrukcji kolejnego
dnia. Krok po kroku.
Dla tych, którzy są na początku tej drogi, przeklejam „Listy
polecone” Krystyny Jandy, publikowane w „Pani”. Dzisiaj poznałam dzięki blogowi
„Tekstualna”, dziękuję, podaję dalej dla tych co nie potrafią napisać swojej
instrukcji z ciepłymi życzeniami na codzienność.
„Przeżyła to Pani i koniec. Żyje Pani, jest młoda i, sądząc
z listu, mimo żalu, rozpaczy, upokorzenia – silna. Los i ludzie wyrządzili Pani
krzywdę, jednak czas wszystko złagodzi, to jedno jest pewne, mimo że to banał:
czas leczy wszystko. Ale pod jednym warunkiem – nie może Pani dopuścić teraz do
coraz większej degradacji i uczuć, i sytuacji, i życia. Musi Pani wytrzymać, za
wszelką cenę iść dalej, kochać siebie i przetrwać. I nie pozwolić sobie na
rozpamiętywanie i rozpacz. Niech Pani dba o siebie! Nie pogrąża się w
myślach, nie lituje nad sobą i dzieckiem, tylko wstaje co rano, myje zęby, robi
śniadanie, pracuje, robi zakupy, patrzy ludziom w oczy spokojnie, uśmiecha się
i zabiera do „prania”. A noce musi Pani jakoś przetrwać, mnie pomaga czytanie,
zagłębianie się w historie innych. Niech Pani sobie nie pozwala na ani chwilę
odpoczynku i myślenia. Wszystko minie. Przysięgam. Wysyłam Pani całą siłę i
nadzieję, jaką można sobie wyobrazić, ale też pragmatyzm, rozsądek i spokój.
Pewnego dnia życie znów będzie łatwe.”
— Krystyna Janda, Listy polecone, PANI
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz