W Suwalszczyźnie zakochałam się ponad rok temu, po raz pierwszy pojechałam tam czysto turystycznie i ciach strzała amora uderzyła. Od razu postanowiłam wrócić na rowerze i wróciłam po niecałych trzech tygodniach. Jak to w życiu bywa co za dużo, to niezdrowo. Tym razem miłość nie była odwzajemniona ale o tym relacja tutaj:
Tym razem postanowiłam absolutnie nie dać się Suwałkom, nie ruszać na północ tylko od razu zjeżdżać do Terespola przejeżdżając przez wszystkie północno-wchodnie parki narodowe. Łącznie 500 km. Więcej planów nie ma. Wiemy mniej więcej jak jechać, wiemy mniej więcej ile kilometrów powinnyśmy przejechać dziennie i tyle. Przyświeca nam tylko jedna myśl:
Spotykamy się wieczorem wcześniej u Sylwii, tradycyjnie przepak, winko, "Żony Hollywood", rano ruszamy na Dworzec Wschodni.
DZIEŃ 1 Suwałki - okolice Perkuci
Kto jechał ten wie. Nie jest, to podróż należąca do fantastycznych, pociąg rusza o 6 czy 7, po 12 jesteś na miejscu, niewyspany, wymięty, z bolącym wszystkim i brakiem chęci na cokolwiek. Ale jesteśmy.
Idziemy jeszcze na jakiś obiad, ruszamy dopiero ok 14. Powolutku się turlamy co i raz robimy sobie przerwę na piwko czy inny odpoczynek. Raz jedna prowadzi, raz druga. W którymś momencie odrywam się i jadę szybciej. Jadę, jadę odwracam się, a Sylwii nie ma na horyzoncie. Czekam dłuższą chwilę i nic. Telefony nie działają, ok zawracam. Po 5 minutach widzę Syl prowadzącą rower z flakiem.
Idziemy jeszcze na jakiś obiad, ruszamy dopiero ok 14. Powolutku się turlamy co i raz robimy sobie przerwę na piwko czy inny odpoczynek. Raz jedna prowadzi, raz druga. W którymś momencie odrywam się i jadę szybciej. Jadę, jadę odwracam się, a Sylwii nie ma na horyzoncie. Czekam dłuższą chwilę i nic. Telefony nie działają, ok zawracam. Po 5 minutach widzę Syl prowadzącą rower z flakiem.
Dramatu nie ma. Każda wzięła po jednym zapasie, dodatkowo niedawno mijałam stację, ktoś pomoże. Okazuje się, że na stacji tankuje właśnie wulkanizator po godzinach, chętnie pomaga. Wszystko gra, można jechać dalej. Jednak Panowie mocno zapraszają nas na tyły sklepu na piwko i bliższe zapoznanie się. Zastanawiam się czy nie powinnyśmy im postawić piwa w ramach podziękowania ale Syl mówi, że są dziwni i jedziemy, to jedziemy.
W międzyczasie pisze do nas Gasek, która śledzi nas na endo żebyśmy szybko zmieniały trasę bo zaraz wpierdzielimy się w ogromne piachy. Jechała kilka dni temu i jest dramat. Nie dość, że mamy opóźnienie to jeszcze błądzimy omijając te piachy, Gasek próbuje nas nawigować, udało się.
Przejechałyśmy około 15 km, powietrze znów schodzi z koła. No dramat jakiś ten dzisiejszy dzień. Jesteśmy po środku lasu i równocześnie niczego, same dętki nie wymienimy za żadne skarby, bo oczywiście nie mamy do tego sprzętu. Więc pompujemy i jedziemy kawałek. Pompujemy, pompką która nie chce z nami współpracować i działać, jedziemy kawałek dalej. Znowu schodzi. Zatrzymujemy stopa, Pan bardzo chce pomóc ale nie ma jak, dopompowuje nam oponę, jedziemy dalej, powietrze schodzi i tak w kółko. Nagle do lasu wjeżdża rozpędzone auto i zatrzymuje się przy nas. Okazuje się, że to nasi "przyjaciele" ze stacji. Oczywiście wydygane jesteśmy niesamowicie, bo oni podpici i dziwni my w czarnej głuszy ale okazuje się, że na stacji została jakaś część od dętki i nam ją dowieźli. Dopompowują nam oponę, montują to coś, my z nadzieją że dzięki temu już nie będzie schodziło. Panowie jakoś nie chcą odjechać, więc dalej się boimy ale zdecydowanie ruszamy, oni po chwilę w swoją stronę.
No spierdzielamy jak dzikie ale niestety co 10 km musimy robić postój, żeby dopompować oponę. Robi się ciemno, nie mamy noclegu ani na niego pomysłu. To koło cały czas schodzi, my umęczone, robi się nieciekawie. W końcu udaje nam się znaleźć w internecie pole namiotowe. Próbujemy je odszukać po ciemku, w środku jakiegoś lasu. W końcu uznajemy, że mamy to w nosie rozbijamy się na dziko obok dwóch innych namiotów. Co z rowerem pomyślimy jutro.
Rozbijamy się po ciemku, zmęczenie z nas wychodzi więc chichramy jak głupie zakłócając spokój współtowarzyszy w końcu padamy, mając w nogach 56 km.
DZIEŃ 2 okolice Perkuci - Osowiec Twierdza
Budzimy się bez większego pomysłu co zrobić z tym rowerem. jesteśmy jakieś 20 km od Augustowa więc planujemy tam dojechać i podziałać z dętką i wtedy przypomina nam się, że dzisiaj jest święto. Odkładamy myślenie co z dętką na jeszcze chwilę później. Wychodzimy z namiotu, okazuje się, że jesteśmy na polu którego szukałyśmy. Jemy śniadanie, kąpiemy się w jeziorze, zaczepiamy ludzi z pobliskich namiotów z pytaniem czy mogą nam pomóc z rowerem, niestety nic z tego ale za to mają pompkę do materaca...
Idziemy się przejść do kibelka i zaczepia nas dwóch starszych Panów na rowerach, chyba miejscowych. No to znowu opowiadam, że rower, że dętka, że co 10 km, że pomocy. Dzwonią po Mietka, który ma przyjechać pomóc. Mietek po wczorajszym weselu na delirce, nie do końca może sobie poradzić z drżącymi rękoma ale w końcu się udaje, zmienia nam dętkę. Szczerze, to nie wierzymy, że cokolwiek z tego jeszcze będzie.
W końcu ruszamy przed 13 i o dziwo wszystko działa.
To jest piękny dzień. Jedziemy szczęśliwe, że w końcu nic się nie psuje. Trasa nie jest łatwa więc jesteśmy umęczone ale wszystko rekompensuje nam Biebrzański Park Narodowy o zachodzie słońca. Prawie wszystko jest zalane więc co i raz musimy schodzić z rowerów i pchać je przez ogromne rozlewiska, komary wielkości pterodaktyli próbują nam odgryźć ręce i nogi ale jest przepięknie, oczu nie możemy nacieszyć.
Przez te wszystkie zachwyty znowu zastaje nas noc na trasie. Około 22 dojeżdżamy do Goniądza, to chyba największa miejscowość na naszej dzisiejszej trasie, z nadzieją, że znajdziemy jakiś obiad i nocleg. Próbujemy podpytywać miejscowych kierują nas do karczmy, która dość ekskluzywną się wydaje. Nie wiem czy ze względu na godzinę, czy nasz wygląd nie chcą nas tam obsłużyć, więc wykończone siadamy przed wejściem jedząc rezerwową konserwę. Ruszamy o 22:30 poszukując pola namiotowego, bądź miejsca gdzie możemy rozbić się na dziko, po kilku kilometrach udaje nam się coś znaleźć.
Rozstawiamy namioty i znowu padamy na pyszczki, mając na liczniku 74 km.
DZIEŃ 3 Osowiec Twierdza - Białystok
Dzisiaj budzimy się z postanowieniem - potrzebujemy łóżka i prysznica. Musimy się jakoś lepiej zorganizować, wcześniej zarezerwować nocleg, odpocząć w normalnych warunkach, umyć się. Z tym cudownym nastawienie, zwarte i gotowe ruszamy o 9.
Jest cudownie, przepięknie, słońce świeci, wiaterek powiewa, no rewelacja. W Tykocinie idziemy na obiad do bardzo fajnej żydowskiej restauracji - "Tejsza". Rozleniwiamy się siedząc na słońcu. Potem marzy nam się, żeby wykąpać się w ciepłym jeziorze, niestety nie możemy znaleźć miejskiej plaży więc wkradamy się na jakąś prywatną posesję i kąpiemy w Narwi, biorąc pod uwagę mocny nurt, to jednak nie był najwspanialszy pomysł ale jak zawsze wszystko kończy się szczęśliwie.
Przed nami jeszcze 30 km, a okazuje się że jest już 18, więc musimy się zbierać. Planujemy nocleg gdzieś w okolicach Choroszczy. Po 30 km, wyrasta przed nami pizzeria, wchodzimy do niej na kolację z zamiarem zarezerwowania czegoś, a tu jedna wielka dupa. Wszystko zajęte. W końcu udaje mi się ubłagać jakąś Panią, żebyśmy mogły się rozbić z namiotami przed jej domem, udaje się. Jesteśmy blisko ale ni cholery nie możemy znaleźć tej Choroszczy, a jesteśmy już pod samym Białymstokiem. Na trasie rowerowej spotykamy dwóch chłopaków, którzy wybrali się na wieczorną przejażdżkę. Pytamy ich o tani nocleg za bardzo nie wiedzą co nam polecić.
Transportują nas do hotelu ale brzydkie to takie, drogie jak cholera - nie chcemy. Potem wspominają o świetlicy szkolnej i proponują, że przewiozą nas tam pokazując miasto i rynek więc bardzo chętnie korzystamy. Wszystko jest piękne oświetlone, pokazują nam operę, no ślicznie. Jedziemy do świetlicy ale wszystko pozamykane bez szans na spanie. Siadamy w parku pijemy piwko ja próbuję znaleźć coś na bookingu w końcu się udało. Robi się już 24 więc jeden z kolegów się oddala do domu, drugi zafascynowany jak skończy się nasza przygoda pomaga nam dotrzeć na miejsce noclegu.
Dziura zabita dechami, wygląda to jak najgorsza dzielnica miasta. Kluczyk do "apartamentu" ma na nas czekać w skrytce, wbijamy kod, a skrytka pusta. Dzwonimy, że nie możemy się dostać - nikt nie jest w stanie nam pomóc. Załamane nie mamy pojęcia co robić, ja już chcę rozbijać namiot za jakimś płotem ale chłopak nam mówi, że niebezpiecznie, że jeśli nic się nie stanie, to bank policja nas zgarnie, no że bez sensu. W końcu udaje nam się znaleźć schronisko młodzieżowe w którym nas przyjmują.
Mamy na licznikach 90 km, jesteśmy urąbane okrutnie ale oczywiście gdy stres z nas schodzi szalejmy w łazience myjąc się porządnie, piorąc wszystko co można uprać i chichrając do 2 czy 3 w nocy.
Potem po cichutku (tak nam się przynajmniej wydaje) wchodzimy do sali ogólnej na której chrapie sześciu chłopa i idziemy spać.
Ciąg Dalszy już jutro. :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz